1

1) Fuzûlî Konuşma:


Ömer bin Abdülaziz bazı
arkadaşlarına şöyle yazmıştır: "Muhakkak ölümü çok anan, dünya hayatında aza
kanaat eder. Sözlerinin de amelleri kapsamında olduğunu bilen, az konuşmaya
başlar ve sadece faydası olan sözler söyler." Asr-ı saâdet insanı, fuzûlî
sözleri çirkin görürlerdi. Onlar, Aziz ve Celil olan Allah'ın Kitabını okuma,
iyiliği emretme, kötülükten sakındırma veya maîşetle ilgili gerekli bir
konuşmanın dışındaki (hayır sözün hâricindeki) konuşmaları fuzûlî konuşmalardan
sayarlardı. Mü'min, kirâmen kâtibîn meleklerinin kendisini devamlı
gözetlediğinin farkında olmalı, her söylediğinin kasete alındığını, her
yaptığının kameraya çekildiğini unutmamalıdır.
Zamâne gençlerinin çoğu, hatta
dâvâ adamı olanları bile, bu konuda kaybetmekteler. Nice gençler, konu üzerinde
düşünmüyorlar bile. O nedenle de bugün pek çok dindarda, dâvetçide ve ilim
talebesinde görülen üslûpsuzluk, yerinde söz söyleyememe, geyik muhabbeti,
ciddiyetle somurtkanlığı karıştırma, samimiyetle sululuğun arasındaki dengeyi
bulamama gibi özellikleri yaygınlaşmaktadır. Ayrıca bütün bunlar, gıybet etme,
yalan söyleme gibi günahlarla birlikte işlenmektedir. Mü'min için i'tikâf,
Allah'ı anmaya ve zarûrî ve hayırlı konuşmanın dışında ağızdan çıkan her ses
için nefis muhâsebesi yapmaya bir fırsat ve vesiledir. İ'tikâftaki mü'min,
kendini böylesi bir ortama alıştırmalı, i'tikâfına zarar verecek kişilerle
ilişkisini ve onlarla gereksiz konuşmalarını (iyi niyet ve edebe riâyet kasdıyla)
kesebilmelidir.