Teveccüh

Teveccüh:


Yönelme, öz
alâka. Tasavvufta; a) Şeyhin Hakk'a, müridin mürşide yönelmesi, gönlünü ona
bağlaması. b) Nakşîlikte muhabbet râbıtasının bir şekli. Mürid, şeyhin
rûhâniyetine muhabbet yoluyla teveccüh eder, teveccüh esnâsında öyle bir
istiğrak (trans) haline geçer ki, beşerî ve bedenî varlığından haberdar olmaz.
Bu durumda şeyhin rûhâniyeti müridin bâtınında faâliyete geçip onun beşerî
vasıflarını ortadan kaldırır, tedrîcen mürid, mürşidinin rûhânî vasıflarıyla
sıfatlanır. Şeyhin müridine teveccühü, bütün mânevî gücünü ve rûhânî tesirini
müridin kalbi üzerine yoğunlaştırarak ona feyz akıtması, onu büyük bir mânevî
değişime uğratmasıdır. (s. 530-531)