HİCRET

HİCRET


Hicret; Anlam ve
Mâhiyeti


‘Hicret' sözlükte, kişi veya
kişilerin bulundukları yerden göç yoluyla ayrılmaları anlamına gelir. Bu ayrılma
beden ile olabileceği gibi, dil veya kalp ile de olabilir (73/Müzzemmil 10;
4/Nisâ, 34). Bir âyette ise kalbi Allah'ın dışındaki şeylerden ayırıp yine O'na
yönelmek anlamında kullanılmaktadır ki bu, Allah'a hicret (yönelme) ibâdetidir
(29/Ankebût, 26). ‘Hicret' terim olarak Peygamberimizin ve
Mekkeli müslümanların milâdî 622 yılında, peygamberliğin on üçüncü yılında
Mekke'den Medine'ye göç etmeleridir.
İslâm tarihinde ve
Peygamberimizin hayatında kuşkusuz en önemli olay Hicret'tir. Çünkü bu olay
İslâmî tebliğde bir dönüm noktasıdır, Hak dinin var olmasına açılan kapıdır,
dirilişi ve güçlü bir bina olarak ortaya çıkışıdır.
‘Hicret', imanın, Allah'a ve
Rasûlüne bağlılığın, Allah yolunda fedâkârlık yapmanın, dünyalıklardan
vazgeçmenin, yalnızca Allah rızasını seçmenin bir göstergesi; küfre ve onların
azgın temsilcilerinin hükmüne boyun eğmemenin, iman uğruna her zorluğu göze
almanın destansı ifade edilişidir.
Peygamberimizle birlikte bu
destanı yazan güzel insanlara Kur'an ‘muhâcir' diyor ve onları kelimelerin en
tatlısı ile övüyor:
"Öne geçen Muhâcirler ve
Ensâr ile onlara güzellikle uyanlar; Allah onlardan râzı olmuştur, onlar da
O'ndan râzı olmuşlardır ve (Allah) onlara, içinde ebedî kalacakları, altından
ırmaklar akan cennetler hazırlamıştır. İşte büyük kurtuluş ve mutluluk budur."
(9/Tevbe, 100).
"Şüphesiz
iman edenler, hicret edenler ve Allah yolunda cihad edenler; işte onlar,
Allah'ın rahmetini umabilirler. Allah bağışlayandır, merhamet edendir."
(2/Bakara,
218; ayrıca bkz. 3/Âl-i İmrân, 195; 8/Enfâl, 72, 74, 75; 9/Tevbe, 20 vd.)