Vedîa

Vedîa; Terkedilen Emânet



Vedîa; Terkedilmiş şey demektir. Bir kimsenin
bir veya daha fazla kişinin yanında korumaları için bırakmış olduğu mal veya
böyle bir akit manasında kullanılan bir İslâm hukuku terimi. Mecelle vedîayı;
"Hıfz için bir kimseye verilen maldır" diye tarif etmiştir (Mecelle, Madde,
763). Terim manası ile sözlük manası arasındaki ilgi, malın sahibi tarafından
vedî'ın yanına terkedilmiş olmasıdır (İbn Kudâme, el-Muğnî, VII, 280; Ö. Nasuhi
Bilmen, Hukuk-ı İslâmiyye ve Istılahat-ı Fıkhiyye Kamusu, IV,144; Ali Hafif
Ahkâmu'l Muâmelâtu'ş-Şer'iyye, 432).

Vedîa verme olayına îdâ, vedîa verene mûdi',
kendisine vedîa bırakan kişi veya kuruma mûda' vedî' denilir. Kendisine emânet
mal bırakılmak istenilen kişi, bu malı koruyabileceğini biliyorsa emâneti kabul
etmesi müstehaptır.