Hikmet

Hikmet;
Yitik Mal:



Hikmet, yerli yerinde yapılan iş,
söylenilen söz, hakka uyan bilgi ve davranış, faydalı ve tutarlı bir şey ise;
bu, nerede üretilirse üretilsin, nereden gelirse gelsin, kabul edilir, alınır.
Peygamberimiz (s.a.s.) şöyle buyuruyor:

"Yalnız iki kişiye hased (gıpta)
edilebilir: Bir adam ki Allah kendisine hikmet vermiştir, o adam bu hikmet
gereğince hareket ediyor ve bunu başkalarına da öğretiyor ve bir adam ki Allah
kendisine mal vermiştir, o da malı Hak yolunda infâka/harcamaya koyulmuştur."
(Müslim, Salâtu'l-Müsâfirîn
47, hadis no: 267, -815-; Buhârî, İlim 15)

Kimileri de "Hikmetin başı Allah
korkusudur" (Tirmizî; Feyzu'l-Kadir, 3/ 574; İbn Merduyeh, İbn Kesir, 1/242)
hadisinden hareketle hikmeti, Allah korkusu olarak almışlardır. Kur'an'ın övdüğü
bilgi, şüphesiz ki kişiyi Rabbine götüren, ona doğruyu gösteren ve isâbetli
hareket etmesini sağlayan bilgidir. Ruhsuz, köksüz, kuru maddecilikle oyalanan,
insanı Rabbinden uzaklaştıran bilgi neye yarar?! Öyle bilgide ne hikmet vardır;
ne de kalbi tatmin eden bir özellik. İşte bilgi ve hikmeti değerli kılan, onlara
sahip olan insanın Rabbinin makamından kula yaraşacak şekilde korkmasıdır.[1]





[1]
Ahmet Kalkan, İslam Akaidi: 360. Ahmet Kalkan, Kur'an Kavram Tefsiri.