Allah ile insanlar arasında

Allah ile insanlar
arasında, İbâdetleri Allah'a çıkaran ve aracılık/arabuluculuk yapan varlıklar
olduğuna inanmak:



Allah ile insanlar arasında, Allah'ın
buyruklarını insanlara ulaştıran peygamberlerden başka, Allah ile insanlar
arasında bu anlamda aracılar/şefaatçiler yoktur. Kul ile Allah arasına İbâdet
yönüyle hiç kimse giremez. Allah, kulun İbâdetini, duâsını işitir ve onu görür.
Allah, kuluna şah damarından daha yakındır. Kul duâ ettiği zaman, Allah onun
duâsını ânında işitir. Allah'ı hakkıyla takdir edemeyen câhiller ise, kulu
Allah'a yaklaştırıcı, aracı zatların olduğuna inanırlar, böylece şirke düşerler.
Yanlış bir örnekle doğruluklarını isbatlamaya kalkışırlar: "Bir vatandaşın
cumhurbaşkanı ile görüşebilmesi için aracılara, cumhurbaşkanına yakın zatlara
ihtiyaç duyulur da âlemlerin rabbi olan Allah ile görüşebilmek için aracılara
ihtiyaç duyulmaz mı?" derler. Elbette cumhurbaşkanı ile herkes görüşemez,
aracılara ihtiyaç duyulur. Çünkü cumhurbaşkanı, bir anda ancak bir kişiyle
görüşebilen, bir kişiyi duyabilen âciz ve zavallı bir varlıktır. Milyonlarca
vatandaşı bir anda kabul etmesi, onları görmesi ve işitmesi mümkün değildir.
Fakat, Allah bundan âciz midir ki aracılara gerek duysun! O, bir anda bütün
kâinatı ve yarattığı varlıkları görür ve duyar. O, semî' ve basîrdir. Çünkü O,
ilâhtır. Gerçek İlâh, âcizlik göstermez, eksik ve noksanlıktan uzaktır. Kul ile
Allah'ı karşılaştırıp kıyas ederek böyle bir şirki, İbâdet gibi insanlara
sunmak, şeytanın evliyâsının bir tuzağıdır. Bu tuzağa düşmemek için uyanık
olmak, Allah'ın kitabını okumak ve anlamak gerekir. Allah Kitab'ında ne
buyuruyor: "Rablerinin huzurunda toplanacaklarından korkanları Kur'an ile
uyar. Ki onların Allah'tan başka velîleri ve şefaatçilerı (aracıları) yoktur.
Umulur ki sakınırlar." (6/En'âm, 51) "Kullarım sana Benden sorarlarsa,
Ben şüphesiz onlara yakınım. Bana duâ edenin, duâ ettiği zaman duâsına cevap
veririm. O halde onlar da Benim çağrımı kabul etsinler ve Bana inansınlar ki
doğru yolu bulabilsinler." (2/Bakara, 186)