Teveccüh

Teveccüh:



Yönelme, öz alâka. Tasavvufta; a) Şeyhin Hakk'a,
müridin mürşide yönelmesi, gönlünü ona bağlaması. b) Nakşîlikte muhabbet
râbıtasının bir şekli. Mürid, şeyhin rûhâniyetine muhabbet yoluyla teveccüh
eder, teveccüh esnâsında öyle bir istiğrak (trans) haline geçer ki, beşerî ve
bedenî varlığından haberdar olmaz. Bu durumda şeyhin rûhâniyeti müridin
bâtınında faâliyete geçip onun beşerî vasıflarını ortadan kaldırır, tedrîcen
mürid, mürşidinin rûhânî vasıflarıyla sıfatlanır. Şeyhin müridine teveccühü,
bütün mânevî gücünü ve rûhânî tesirini müridin kalbi üzerine yoğunlaştırarak ona
feyz akıtması, onu büyük bir mânevî değişime uğratmasıdır.