5

5-
İnsanları Bâki Âleme Yönlendirme:



İnsanoğlu, yaratılışı gereği
dünyaya karşı aşırı bir şekilde sevgi beslemektedir. Hz. Peygamber'den rivâyet
edilen şu hadiste de, onun bu yönüne dikkat çekilmiştir:

"Şâyet insanoğlunun bir vâdi dolusu
altını olsa, yine o, iki vâdi dolusu olmasını arzu eder. İnsanoğlunun ağzını (aç
gözlülüğünü) topraktan başkası doyurmaz."[1]

Ahiret hayatı, peygamberler
olmaksızın aklın hakikatini anlayamayacağı, gaybe âit işlerdendir. İşte
peygamberler, devamlı olarak dünyaya meyilli olan insanları, bu âleme doğru
yönlendirmeye çalışmışlardır.

Kur'ân-ı Kerim'in pek çok âyetinde,
dünya hayatının bir aldanma metâı olduğu[2],
insanlar için çok süslü gösterildiği[3],
oyun ve oyalanmadan ibaret olduğu[4],
dünyadaki nimetlerin geçici olup asıl bitmeyen ve tükenmeyenlerin âhiret
yurdunda olacağı[5]
üzerinde durulmuştur.

Günümüzde şu gerçeğin görülmemesi
mümkün değildir: Âhiret inancının olmadığı toplumlarda, huzur ve mutluluktan söz
etmek hiç de kolay değildir. Zira insanoğlunun hemen yarısını teşkil eden
çocuklar, yalnız cennet fikriyle, onlara dehşetli ve ağlatıcı görünen ölümlere
karşı dayanabilirler ve bu ümitle sevinçli bir şekilde yaşayabilirler.
İnsanlığın azımsanamayacak bir bölümünü teşkil eden ihtiyarlar, uhrevî hayatla
yakınlarında bulunan kabre karşı tahammül gösterebilirler. Toplumun önemli bir
kesimini oluşturan gençler, delikanlılar aşırı bir şiddette olan
duygularını, nefislerini, hevâ ve isteklerini; tecavüzlerden, zulüm ve
haksızlıklardan, ancak cennet düşüncesi ve cehennem korkusuyla
dizginleyebilirler. Böyle mutlu bir toplumu da ancak, getirmiş oldukları
prensiplerle insanları istikamete götüren peygamberler kurabilmişlerdir.









[1] Buhârî,
Rikak: 10; Tirmizî, Menâkıb: 32, 64.





[2]
Âl-i İmrân: 3/185; Ra'd:
13/26; Lokman: 31/33.





[3]
Bakara: 2/212; Âl-i İmrân: 3/14; Hadîd: 57/20.





[4]
En'âm: 6/32; Ankebût: 29/64; Muhammed: 47/36.





[5]
Nisâ: 4/77; Nahl: 16/96; Fâtır: 35/5.