Namaz İmamlığı

Namaz İmamlığı

Halîfeye imam adının verilmesi,
ittîbâ ve iktidâ bakımından namaz kıldıran imama benzetilmesinden dolayıdır.
Rasûl-i Ekrem ve dört râşid halîfe, namaz kıldırma işini mecbur kalmadıkça başka
bir kimseye bırakmamışlar, kendileri namazda da imam olmuşlardır. Hatta iki
imam/halîfe, namaz imamlığı esnâsında şehid edilmişlerdir. Hz. Ömer ve Hz.
Ali'nin imamlık yaparken öldürülmeleri, Muâviye bin Ebû Süfyan'ın önlem almasına
sebep olmuş ve namaz kıldırırken başında silâhlı nöbetçiler bekletmeye
başlamıştır. Bazen de, belki bu gerekçeyle imamlığı başkasına yaptırmış ve zaman
zaman namazlarını câmideki parmaklıkla çevrilmiş korumalı kısımda (maksûrede)
kılmıştır. Abbâsiler döneminde halifeler vakit namazlarında imamlık yapmayı
tamamen terketmiş ve bu işe resmî görevliler tâyin etmişler, Cuma namazı
kıldırma ile yetinmişler; çok geçmeden o görevi de kadılara bırakmışlardır.

Fıkıhta imam; cemaatin önüne
geçip onlara namaz kıldıran kimseye denir. İmamın yapmış olduğu göreve de imâmet
denir. İmamlık faziletli bir görevdir. Peygamber Efendimiz ve kendisinden sonra
gelen râşid halîfeler bu görevi büyük bir özenle yapmışlardır. Gelişi güzel
herkes bu görevi yapamaz.

[1]







[1]
Ahmet Kalkan, Kur'an Kavram Tefsiri.