Peygamberlerin Ağlaması

Peygamberlerin
Ağlaması

Bütün peygamberlerin yolu da
buydu. Kur'ân-ı Kerim, Hz. Zekeriyyâ, Hz. Meryem, Hz. İbrahim, Hz. Mûsâ, Hz.
İsmâil, Hz. İdris'i isim isim sayıyor, bunları ve hallerini hatırla diyor
(19/Meryem, 2, 16, 41, 51, 54, 56). Ve onların hatırlanması gereken hallerini
anlatıyor:"İşte bunlar, Allah'ın kendilerine nimetler verdiği
peygamberlerden, Âdem'in soyundan, Nûh ile birlikte (gemide)
taşıdıklarımızdan, İbrâhim ve İsrâil (Ya'kub)'in soyundan, sıdka/doğruya
ulaştırdığımız ve seçkin kıldığımız kimselerdendir. Onlara, çok merhametli olan
Allah'ın âyetleri okunduğunda ağlayarak secdeye kapanırlardı." (19/Meryem,
58). İşte bütün bu peygamberler, çok şefkatli, merhametli Rahmân'ın âyetleri
okununca çenelerini büker, secdeye kapanır ve hıçkıra hıçkıra ağlarlar.
"Onlar secde eden ve ağlayanlardır" diyor Kur'an. Toplumun, insanlığın
dertlerini tanıyıp çözüm için mukaddes yüke hamallık yapanların, peygamberlerin
hali bu; başka türlü de olamazdı. (6)
Rivâyete göre Hz. Âdem,
cennetten çıkarılıp yeryüzüne indirilince, işlediği hataya o kadar çok ağlamıştı
ki, bütün melekler ona acımışlardı. Sonunda bu kadar çok ağlaması affedilmesini
sağlamıştı (Ahmed bin Hanbel, Kitabu'z Zühd, s. 61). Kur'ân-ı Kerim, Hz.
Ya'kub'un sevgili oğlu Yûsuf'un hasretiyle çok ağlamasından dolayı gözlerine
perde indiğini haber vermektedir (12/Yûsuf, 84). Hz. Dâvud'un da Allah
korkusundan günlerce ağladığı nakledilir (Ahmed bin Hanbel, Kitabu'z Zühd, s.
61). Diğer peygamberlerin de ağladıklarına dair âyetler (19/Meryem, 58 ve
öncesi) ve hadisler vardır.