Ashâb

Ashâb-ı Kehf



"Kehf" sûre-i celilesinde yer alır. Cenab-ı
Hak, 8-25. ayeti kerimelerde onlardan bahis buyurur.

Ashâb-ı Kehf'in bilinen isimleri şunlardır:

Telmiha, Mekselmina, Meslina, Mernus, Şazenuş,
Dedernus, Keşeftatayyuş ve peşlerine
takılıp, mağara­nın iç kapısında onları bekleyen köpekleri Kıtmir.

Yaşadıkları asır:

Hazreti İsa (a.s.) ile Hz. Peygamberimiz
(s.a.v.) dev­ri­nin ortalarında, hıristiyanlığın bilinip, yer yer unutul­duğu
çağdadır. Gerçeği ise, onların Tarsus şehrinde bulunduk­larıdır. Roma
İmparatorluğu'na bağlı bu şehri ziyaret eden İmparator Dekyanus, hâdisenin
başlangı­cının vesi­lesidir. Halkı putperestliğe çağıran İmparator, gençlerin
kendisine teslim ve batıla tâbi olmamalarına karşılık "kendilerini öldüreceğini"
söylemiş, gençler de davala­rında ısrar edince, hükümdar onlar için bir müddet
tayin edip, başka şehre yönelmişti.

Gençler, topluca mezkur mağaraya sığınmışlar ve
Kur'an-ı Kerim'in beyanıyla da burada üç yüz dokuz sene uyumuşlardır. İmparator
Dekyanus dönüp de onların mağaraya saklandıklarını öğrenince, çıkmala­rına engel
olmak için mağaranın girişini kapatmış, iki büyük zat da Ashâb-ı Kehf'in hayat
hikayelerini ve adlarını bir levhaya yazarak duvarların arasına koy­muşlardı ki
"Rakim" deni­len, bu levhadır.

Uykusu muntazam olmayan çocuklara, gecelerini
sı­kıntılı geçiren hastalara, rahat bir gece geçirip, mışıl mışıl uyusunlar diye
yaşlı ninelerimizin sonsuz bir iti­matla isimlerini sıralayarak, okuyup
üfledikleri yedisi insan ve sonuncusu köpek olan Ashâb-ı Kehf hikaye­sini belki
işit­memiş olanlarınız vardır.

Kur'an-ı Kerim'de Kehf sûresinin sekizinci
ayetin­den yirmi beşinci ayetine kadar olan on sekiz ayet-i kerime onları bize
tanıtır ve meraklı maceralarını anla­tır.

Telmiha, Mekselmina, Meslina, Mernus, Şazenuş,
Dedernus, Keşeftatayyuş isimli olan bu yedi mübarek zatın Kıtmir adında bir de
köpekleri vardır. Havarîler­den St. Paul (Sen Pol) Tarsus şehrine gelerek
Hıristiyan akide­sini yaydığı sırada ilk iman edenlerden oldukla­rına göre, bu
zatların, miladın ilk asrının ikinci yarı­sında yaşamış olmaları icap eder. Yani
bu kimseler za­manımızdan 1700 küsur sene evvel yaşamış olan mü­minlerdir.
Çünkü, he­nüz Hz. İsa (a.s.)'ın dini ve kitabı, vahdaniyet bozulma­mış,
Hıristiyanlık parlamamıştı. O tarihte Tarsus şehri de diğer birçok Anadolu şehri
gibi Roma İmparatorluğu'nun idaresi altında bulunmak­taydı. Putperest olan
Romalılar yeni yayılmaya başla­yan Hıristiyanlık dinini menfur sayı­yorlar ve bu
se­beple Hıristiyanlık dinini kabul edenleri merhametsizce öldürmekten
çekinmiyorlardı. Sirklerde toplanan mu­azzam insan kalabalıkları huzurunda
hıristiyanlar vahşi hayvanlara parçalatılırken, seyirciler büyük bir zevkle bu
feci manzarayı seyrederlerdi. Bu baskı ve zulme rağmen İsa (a.s.)'ın dinine iman
edenler yılmıyorlar, mahzenlerde, mağaralarda, ıssız saray hara­belerinin
karanlık dehlizlerinde ibadetlerine devam edi­yorlardı.

İşte bu korkunç devirde Roma İmparatoru Dekyanus
Tarsus şehrine gitmişti.

Hadise buradan başlamaktadır…[1]







[1]
Fatma Keskin, Sabır, Misyon Yayınları.