Yeni Sayfa 1



﴿ اَلله ُ﴾
ALLAH

Allah[1]
adı, Yüce Yaratıcı'nın diğer bütün isimlerini kapsar. Bu yüzden el-Esmau'l-hüsnâ
olarak bilinen bütün isim ve sıfatlar bu ada dayandırılır. Bu ne­denle "Rahmân,
Rahîm, Azîz, Gaffâr, Kahhâr Allah'ın adların­dandır deriz." Ama "Allah,
Rahmân'ın adlarındandır" demeyiz. Yüce Allah şöyle buyurur: "En güzel isimler
Allah'ındır."

[2]

Kur'an ve hadislerde geçen veya geçmeyen bütün güzel isim ve sıfatlar Al­lah'a
izafe edilir. "Allah" lafzı, Yaratıcı'nın bütün isim ve sıfatlarını içinde
topla­yan bir isimdir. Kalbi, bu ismi hakkıyla bilecek genişlikte olan ve kulluk
görevlerini tam bir saygı ve içtenlikle yerine getirerek, sevginin zirvesi
sayılan kulluk hakkını veren kimse, hiçbir insana muhtaç olmaz; insanların en
zen­gin­leri arasında yer alır.[3]
Lisan-ı hâli ile şairin söylediği şu dizeleri söyler:

Hiçbir malım olmadan bütün insanlardan zengin oldum

Zira en üstün zenginlik, mal ile değil ondan uzak durmakladır.

Muhtaç olmamak her ne kadar büyük öneme sahip olsa da beraberinde bü­yük
tehlikeler de taşımaktadır. Bu tehlikelerin başında, muhtaç olmadığını düşünerek
büyüklenmek ve haddini aşmak gelmektedir. Birçok ülke ve zen­gin kimse bu yüzden
zenginliklerini kaybetmiş ve yıkılarak yok olmuşlardır. Böy­lece onlar gerçek
zenginliğe değil sadece gölgesine sahip olmuşlardır. Zengin­lik onlara, uykuda
görülen ve uyanınca kaybolan anlık bir rüya gibi gelmiş­tir.[4]






[1]
Allah adı, Kur'an-ı Kerim'de toplam

2697
kere geçer.





[2]
A'raf,

180.






[3]
İmam Gazâlî, "el-Maksadu'l-esnâ" s.

38
adlı eserinde der ki: "Kulun bu isimden alacağı ders, tıpkı Allah gibi hiç
kimseye muhtaç olmamaktır. Yani kalbini bütünüyle Allah'a vermeli, güç ve
kuvvetini O'ndan bilmeli, O'ndan başka hiçbir şeyi görmemeli, O'nun dışında
bir şeye dönüp bakmamalıdır. Sadece O'ndan korkmalı ve yalnızca O'na ümit
beslemelidir. Kul, nasıl böyle olmasın ki? Zira o, bu isimle gerçek varlığın
sadece Allah olduğunu bilmekte, O'nun dışındaki bütün varlıkların yok
olacağına inanmaktadır. İlk yok olacaklar arasında da kendisini
görmektedir."





[4]
İbn Kayyim "Tarîku'l-hicreteyn", s.

80.